Un caso peculiar é o de Xustiniano II, chamado Rhinotmetos ("Nariz Cortado"), a quen o usurpador Leoncio cortou o nariz e enviou ao desterro, aínda que recuperaría posteriormente o seu trono. No século IX destaca a figura do patriarca Focio, que por primeira vez rexeitou o primado de Roma, abrindo unha historia de desencontros que culminaría en 1054, co chamado Cisma de Oriente e Occidente. No século seguinte, trala perda de Siria, Palestina, Exipto e Cartago, só quedaron dúas grandes cidades no Imperio: a capital e Tesalónica. Dirigía la Administración 3. Enfrontáronse dous grupos relixiosos: os iconoclastas, partidarios da prohibición do culto ás imaxes ou iconas, e os iconódulos, que defendían esta práctica. Os visigodos foron desviados cara a Occidente polo emperador Arcadio (395-408). Constantinopla, en cambio, que en el momento de su fundación contaba escasamente con unos 30.000 habitantes, llegó en épocas de Justiniano a los aproximadamente 400.000 pobladores. Desde entonces, el territorio que abarcaba el imperio –y consecuentemente, su población- fue decreciendo de manera acelerada hasta la caída de Constantinopla en manos de los turcos otomanos, en 1453. La clase alta del Imperio Bizantino utilizaba la túnica como prenda básica de vestir, pero el aporte más notable en este período fue respecto a la introducción de los flecos, los adornos orientales y los bordados. A expresión "Imperio Bizantino" (de Bizancio, antigo nome de Constantinopla) é unha creación do historiador alemán Hieronymus Wolf, quen en 1557 -un século despois da caída de Constantinopla- a utilizou na súa obra Corpus Historiae Byzantinae para designar este período da historia en contraposición coas culturas grega e romana da Antigüidade clásica. Xa en 325, o Concilio de Nicea condenara o arianismo que negaba a divindade de Cristo. Máis aínda, un século despois, Manuel I Comneno sufriría outra humillante derrota fronte aos selxúcidas en Myriokephalon en 1176. Constantino reconstruíu a cidade de Bizancio como nova capital en 330. Hacia el siglo IX, sin embargo, tras la pérdida de las provincias de Siria, Egipto y Palestina y la crisis de población del siglo VI, albergaba alrededor de 13 millones de personas, esta vez en un territorio de 745.000 km². Son moi poucos os datos que poden permitirnos calcular a poboación do Imperio Bizantino. A intención expresa da cruzada era conquistar Exipto e os bizantinos, crendo que non había posibilidades de venceren a Saladino (sultán de Exipto e Siria e principal inimigo dos cruzados instalados en Terra Santa), decidiron manterse neutrais. La estructura política se basaba en la polis, kamé (aldea) y el eremos o desierto. Os alemáns do Sacro Imperio Romano Xermánico e os normandos de Sicilia e o sur de Italia seguiron atacando o Imperio durante o século XII. No lado oriental o avance turco reduciu case á nada os dominios asiáticos do Imperio, convertido nalgunhas etapas en vasalo dos otománs, nos Balcáns debeu competir cos Estados gregos e latinos que xurdiran a raíz da conquista de Constantinopla en 1204, e no Mediterráneo a superioridade naval veneciana deixaba moi poucas opcións a Constantinopla. Se calcula que el hipódromo de Constantinopla medía cerca de 450 metros de largo y unos 130 de ancho, con una capacidad para 100.000 espectadores. A palabra "bizantino" adquiriu despois un sentido pexorativo, como sinónimo de "decadente", debido á obra de historiadores como Edward Gibbon, William Lecky ou o propio Arnold J. Toynbee, quen, comparando a civilización bizantina coa Antigüidade clásica, viron a historia do Imperio Bizantino como un prolongado período de decadencia. Con todo, a desaparición do estado bizantino non acabou cos sentimentos nacionalistas do pobo, xa que os actuais habitantes de Grecia considéranse herdeiros da tradición bizantina. O seu sucesor, Teodosio II (408-450) reforzou as murallas de Constantinopla, facendo dela unha cidade inexpugnábel (de feito, non sería conquistada por tropas estranxeiras ata 1204), e logrou evitar a invasión dos hunos mediante o pago de tributos ata que se disgregaron e deixaron de representar un perigo trala morte de Atila, en 453. No entanto, houbo de facerse fronte á herexía dos paulicianos, que no século IX chegou a ter unha gran difusión en Asia Menor, así como á súa repunta en Bulgaria, a doutrina bogomilita. Ao longo do século IX, os musulmáns arrebataron definitivamente Sicilia ao imperio. Fuente: Grandes Civilizaciones de la Historia. Pasa a llamarse Imperio Bizantino, y en él, las tradiciones romanas y el cristianismo, se mezclaron con las culturas griega y oriental creando una rica civilización. (Grego: Rei de reis que reina sobre os reinantes). O poder bizantino pasou a estar permanentemente debilitado. Nos últimos tempos do Imperio as cidades sufriron un pronunciado declive. La sucesión de guerras acarreó desastres sanitarios que afectaron la evolución demográfica. En 431, o Concilio de Éfeso declarou herético o nestorianismo. Creta xa fora conquistada polos árabes no ano 824. A morte de Roberto Guiscardo en 1085 evitou que estes plans se levasen a efecto. Abarcaba todo o Mediterráneo oriental, pero co tempo foi sufrindo importantes reducións territoriais. IMPERIO BIZANTINO HISTORIA 2. Gobierno 2. Para máis información, ver Exército bizantino e, en Títulos e cargos do Imperio Bizantino, o apartado sobre títulos militares. El revestimiento del pie pasa de ser un elemento funcional a uno de carácter estético, esta moda se impuso por toda Europa en las clases aristocráticas. A crise máis terríbel que os mercenarios causaron no Imperio foi seguramente a revolta dos almogávares, no século XIV. Un dos trazos máis característicos da civilización bizantina é a importancia da relixión e do estamento eclesiástico na súa ideoloxía oficial. O movemento iconoclasta rexurdiu no século IX, sendo derrotado definitivamente en 843. La actividad artesanal, por su parte, resultaba muy próspera, se elaboraban productos como sedas, perfumes o jabones. indice desarrollo del imperio organizaciÓn politica. 1. SITUACIÓN DEMOGRÁFICA DEL IMPERIO BIZANTINO
Os séculos VII e VIII constitúen na historia de Bizancio unha especie de "Idade Escura" acerca da cal temos moi escasa información. El papel de la mujer en el Imperio bizantino
Foi especialmente fecunda en escritos teolóxicos, cristolóxicos e haxiográficos. A Caída de Constantinopla finalmente produciuse logo dun sitio de dous meses levado a cabo por Mehmet II o 29 de maio de 1453. A súa influencia serviu de factor estabilizador en Europa, servindo de barreira contra a presión das conquistas dos exércitos musulmáns e actuando como enlace cara ao pasado clásico e a súa antiga lexitimidade. O grande inimigo occidental do Imperio durante esta etapa foi o Estado búlgaro. Tralo período de esplendor que supuxo o renacemento macedónico, na segunda metade do século XI comezou un período de crise, marcado pola crecente feudalización do Imperio e a súa debilidade ante a aparición de dous poderosos novos inimigos: os turcos selxúcidas e os reinos cristiáns de Europa occidental. Creó planes de rescate para jóvenes que habían sido prostitutas, rehabilitándolas para otros oficios y mejoró el sistema de atención a la salud femenina. O emperador Heraclio foi quen, tras unha guerra longa e esgotadora, de conxurar este perigo, rexeitando o asalto de ávaros e eslavos, e derrotando definitivamente aos persas en 628. O Imperio Bizantino (chamado tamén, Imperio Romano de Oriente) foi un imperio cristián medieval de cultura grega cuxa capital estaba en Constantinopla ou Bizancio (actual Istambul).Abarcaba todo o Mediterráneo oriental, pero co tempo foi sufrindo importantes reducións territoriais.. Entre o século VIII e o XI se compila a xa mencionada epopea nacional Dígenís Akritas, composta nunha lingua semiculta; tamén se fan poemas sobre as fazañas de Alexandre Magno e compóñense enciclopedias como a Suda, de non sempre esquisita veracidade. Créase o, Constantinopla é conquistada polos turcos. Desde finais do século XIII houbo varios intentos de volver á unidade relixiosa con Roma: en 1274, en 1369 e en 1438, para conseguir a axuda occidental fronte aos turcos. La vestimenta de la sociedad bizantina es heredada de los romanos, con la introducción de la bota de cuero puntiaguda que hace su aparición, junto con el calzado revestido en seda y decorado con perlas, bordados o piedras preciosas. Gracias a la Emperatriz Teodora (501-548), las mujeres alcanzaron importantes conquistas sociales. As relacións con occidente foron tensas desde a coroación de Carlomagno (800) e as pretensións dos seus sucesores ao título de emperadores romanos e ao dominio sobre Italia. El imperio contaba con otros grandes centros urbanos, como Éfeso, Esmirna, Pérgamo, Trebisonda, Edesa, Nicea, Tesalónica, Tebas y Atenas. Con todo, os novos estados musulmáns que xurdiron como resultado da disolución do califato, principalmente os aglabís do norte de África e os fatimís de Exipto, loitaron duramente contra os bizantinos pola supremacía no Mediterráneo oriental.